جای تو

تازه از راه رسیده ،کنار در می ایستد شال و بارانی اش را روی چوب لباسی می اندازد،از پنجره نیمه باز  نگاهی به بیرون انداخت هنوز باران می باردکنار بخاری می نشیند کمی آنطرف تر روی  قالیچه رنگی نشسته  نگاهی به  صورت اش انداخت مانند همیشه، اخمی وسط پیشانی اش بود،،با تنی خمیده و دستانی چروکیده و چشمانی کم سو همیشه دل اش می خواست بپرد توی بغلش  و پیشانی و دست های چین و چروک خرده اش را ببوسد  روسری بلند و مشکی  اش روی چوب لباسی  کنار پنجره  آویزان است  تنها  زمانی که در حال خرد کردن قند ها  بود  روسری  را سر  نمی کرد که مبادا خاک قند روی آن بنشیند، زانو زد و آرام  به سمتش رفت  نسیمی که از پنجره نیمه باز می آمد روسری را تکان داد و روی صورت اش انداخت  روسری را  کنار زد  نگاهش به نگاه مادر گره خورد باز مانده بود انگار می خواست چیزی بگوید و نمی توانست  بی آنکه حرفی بزند  فقط نگاهش کرد ناگهان صدای قران از مناره های مسجد بلند شد نگاهش را چرخاند خانه همانگونه سوت و کور بود هنوز به این وضعیت عادت نکرده  روی زمین  زانو زد  قاب عکس مادر  روی طاقچه  درست روبرویش بود همان روسری همان نگاه با صدای اذان  بغض فرو خورده اش سرباز کرد......                                                                                                                                                                                                         

                                                                                                                                                                            

دست های خالی

  جمعیت زیادی از مرد و زن دور تا دورش حلقه زده بودند چند نفر در انتهای حلقه خودشان  را به سمت بالا می کشیدند تا بلکه صحنه ای را مشاهده کنند صدای مردی از میانه میدان به گوش می رسید همه قدرت مرد تو دست هاشه و بعد با صدای بلند    روبه جمعیت گفت : هرکی مردِ میدونه بیاد وسط  پسرکی حدودا هفت ساله  با موهایی خرمایی وجثه ای متوسط وچهره ای  گندم گون نزدیک شد  با دست های کوچک اش جمعیت  را کنار زد گویی به دنبال کسی می گردد  بعد از کنار زدن حلقه آخر   به سمت مردی تنومند و بلند قامت که در میان  میدان  ایستاده بود رفت ، مرد که متوجه حضور پسرک شده  بود با  همان  حالت خم  شد تا او  را  به داخل  جمعیت هدایت کند پسرک  چیزی که دردست اش مچاله کرده بود را به مرد داد  صورت اش را نزدیک برد وآرام درگوشش  چیزی گفت  بعد با انگشت  به مردی که  آن سوی خیابان ایستاده بود اشاره کرد سکوت همه جا را فرا گرفت همه ی چشم ها رو به میدان  بود مرد بعد از کمی مکث ایستاد ، رو  به  جمعیت  چرخی  زد  و  با یک حرکت  زنجیر را پاره کرد  مردم  مانند  موجِ  دریا  برای انداختن  پول درون سینی نزدیک می شدند پهلوان  روی  زمین زانو زده و به مسیر پسرک خیره  ماند بود  پسرک آرام  جمعیتی   که به وسط میدان راهی  بودند  را کنار زد و به سمت مردی که آستین  های خالی  پیراهن اش به سرشانه سنجاق  شده بود رفت و هر دو در غروب محو شدند صدای اذان از گلدسته ها به گوش می رسید ...